Nog 13 Nachtjes Slapen

Hallo lieve mensen!
Ik kom al bijna weer naar huis! Nog minder dan twee weken. Nog 13 nachtjes slapen en dan ben ik weer in het land. Zomaar ineens 'poef' sta ik dan weer voor jullie neus. Zullen jullie dan een beetje blij zijn dat ik er weer ben? Ik wel hoor! Ik heb wel zin om weer naar huis te komen. En waar ik vooral ook zin in heb, is om school af te sluiten. Ik moet nog twee dagen, en ik heb het helemaal gehad. Het is echt genoeg geweest. Ik moet toegeven dat ik er eigenlijk ook niet zo veel meer mee bezig ben deze week. Ik ga naar school, maak mijn aantekeningen en doe thuis zo snel mogelijk mijn huiswerk, maar daar hebben we het dan ook wel mee gehad. Ik ben deze week meer bezig met genieten van mijn vrije middagen, en de dingen doen die nog op mijn lijstje staan van de dingen die ik nog wil doen. Zo heb ik gisteren eindelijk de heuvel beklommen die boven het Alhambra ligt. Ik had al heel vaak naar die heuvel zitten staren met het idee: die wil ik beklimmen. Het is trouwens een heuvel in Spaanse begrippen, maar in Nederland zouden we het absoluut een berg noemen. Nadat ik me thuis had gesterkt met een bordje rijst met courgette en seitan, ging ik de straat op en begon mijn wandeling die toch zeker 4 uur zou duren. Ik liep naar het Realejo, de wijk van Granada die ik tot nu toe nog niet echt had bezocht. Daar begon ik mijn klim. Het eerste deel herkende ik van de eerste keer dat ik in Granada was. Ik klom verder en kwam in een wijkje waarvan ik het bestaan niet kende en uiteindelijk kwam ik uit aan de andere kant van het Alhambra. Daar heb ik even een plaspauze genomen en een flesje water gekocht. Het was erg warm en ik had nog een hele klim voor de boeg. En toen was het een kwestie van een manier vinden om de top van die bebosde, onbewoonde heuvel te komen. Op de kaart van het Alhambra zag ik dat er een weggetje liep vanaf de rechter achterhoek van parkeerplaats 1. Dat bleek een heel klein paadje te zijn, tussen de bouwsels van het irrigatiesysteem door. Via dat paadje kwam ik uiteindelijk op een zandpad dat om de heuvel heen liep. Maar dat pad leidde niet naar de top. Na een tijdje kwam ik een klein trappetje tegen, van een paar treden en daarboven liep een heel stijl klein paadje omhoog. Ik begreep dat dat mijn enige kans was om hoger te komen, dus raapte mijn moed bij elkaar en begon deze levensgevaarlijke, barre tocht door dit ruige landschap. Ik overdrijf een beetje. Levensgevaarlijk was het niet, en ook niet echt gevaarlijk, ik had hooguit uit kunnen glijden, een paar meter naar beneden en mijn knieen en handen open kunnen halen, maar wel spannend. En aangezien een aantal van jullie weten dat ik, ondanks dat ik het erg leuk vind om boven op heuvels te klimmen, er niet zo'n held in ben. Ik ben toch nogsteeds een beetje het motorisch gestoorde zusje. Maar ik kwam er! Bovenop het hoogste punt! Rode kop en een beetje bezweet, maar ik was ergens waar niet vaak mensen kwamen en waar ik een uitzicht had waar je 'non de ju' tegen zegt. Ik verkende het landschap en haalde een aantal gevaarlijke capriolen uit op smalle paadjes. Ik gleed ook nog even uit op een stukje gras op het minst gevaardelijk punt van de hele berg. Ik kwam geheime prehistorische bouwerken en diepe ravijnen tegen en zag dat aan de andere kant van de heuvel een hele andere wereld lag. Oke, wederom overdrijf ik een klein beetje, maar het was absoluut een groot ontdekkings avontuur. Ik liep richting het noorden en daar bleek, een stukje lager dan dat ik me bevond, daadwerkelijk een oud moors bouwwerk te staan. Ik vond een klein stijl paadje omlaag en toen ik dacht bijna weer bij het zandpad te zijn, zag ik dat het paadje ophield en ik me nog een paar meter boven het zandpad bevond. Er stond wel een boom op het zandpad, niet ver van de rots waar ik op stond en even dacht ik er aan om mezelf in die boom te werpen en dan langzaam naar beneden te zakken. Maar toen zag ik dat er een inham in de rots was, waartussen ik naar beneden kon klimmem met een sprong voor het laatste stukje. Ja, nu voelde ik me toch wel een held. Ik liep naar het moorse bouwsel en zag al van een afstand dat er een hek omheen stond. Ik dacht: 'Hè, jammer', maar net voordat ik me weer om wilde draaien zag ik dat er op het hoekje en gat in het hek zat. Ik kroop er doorheen en bezocht het bouwwerk. Vanaf hier had ik een prachtig uitzicht op de tegenoverliggende heuvel van Sacromonte, die ik al drie keer beklommen had, maar die toch beduidend lager was dan de heuvel waar ik nu op stond. Toen zag ik dat de zon begon te zakken en ik moest nog een heel eind teruglopen voordat ik weer thuis zou zijn. Ik nam afscheid van de heuvel en was erg tevreden over het avontuur dat ik daar deze middag had beleefd.

'S avonds ben ik met Megumi en Sabine gaan eten in een Mexicaans restaurantje, waar we een driegangenmenu en twee drankjes hadden voor maar 10 euro per persoon.

Ik weet dat er 1,5 week mist in het grote Granada verhaal, maar als ik moet vertellen wat ik in die tijd heb gedaan, moet ik de hele Semana Santa uit gaan leggen en daar heb ik op dit moment even geen zin in. Ik ben net genezen van de Semana Santa gekheid, en er nu over vertellen zou me echt teveel worden. Het is in ieder geval iets bijzonders en ik heb er veel foto's van gemaakt. Verder heb ik de afgelopen week niet zo veel gedaan. Op school was de sfeer weer heel anders. Een aantal gezellige mensen waren er niet meer, en van de andere gezellige mensen had ik een beetje genoeg gekregen. Ik ben het niet gewend om elke dag met een hele groep mensen bij elkaar te klitten en gezellige dingen te doen. Na twee weken lid van de grote gezellige familie te zijn geweest had ik echt weer even rust en tijd voor mezelf nodig. Afgelopen vrijdag ben ik een dagje naar Sevilla geweest. Het is een ontzettend mooie stad en compleet anders dan Granada. Veel grootser, frisser en statiger. Ik heb de hele dag door de stad gelopen en zoveel mogelijk van het centrum bekeken. Sevilla staat bekend om haar Semana Santa, maar ik prefereer absoluut die van Granada. Ik kan niet vertellen waarom, want dan moet ik alsnog gaan vertellen wat het allemaal inhoud. Het was een mooie dag en ik was blij wat van deze stad gezien te hebben. Zaterdag deed ik niks, want het regende. Susana en Jesús waren het weekend naar Almería, dus ik had het huis voor mij alleen. Ik heb uitgebreid op de bank gelegen en films gekeken. Zondag ging ik naar Orgiva. Dat is één van de dorpen van de Alpujarras, de dorpjes aan de zuidkant van de Sierra Nevada. Er was een feria, een soort markt met alle typische producten van de streek. Ik heb er kaas en wijn geproeft. Maar waar ik eigenlijk voor naar Orgiva ging was het Dragon Festival. Een illegaal festival wat daar elk jaar, drie dagen wordt gehouden. Het bleek een eind buiten het dorp te zijn, in de vallei aan de rivier. Een aantal mensen vertelden ons dat er een bus naar toe zou gaan, maar dat vertrouwden we niet en gingen te voet. Dat was toch ruim een uur lopen, maar ach, het zonnetje scheen en de omgeving was prachtig. Het festival was een zootje ongeregeld, met hier een daar een soundsystem, een hele hoop busjes en campers met hun eigen muziek of een barretje waar vreemd voedsel werd verkocht en een hele hoop gare en trippende mensen. Het zal absoluut een leuk festival zijn geweest, maar in de korte tijd dat ik me daar bevond kon ik er alleenmaar als buitenstaander doorheen lopen en het bekijken als een groot kunstwerk. Dat was voor mij ook genoeg. Ik heb er een hoop stiekeme foto's genomen met mijn camera op heuphoogte. Toen moesten we weer de hele weg terug lopen en in Orgiva moesten we nog 1,5 uur wachten op de volgende bus terug naar Granada. Een beetje vermoeiend allemaal, maar toch de moeite waard.

Nog twee ochtenden naar school, nog twee middagen afscheid nemen van Granada en dan gaat de reis verder naar het zuiden. Ik ga een paar dagen uitwaaien op het strand van Tarifa. En misschien ga ik daar ook nog iets anders doen, maar dat blijft een verassing. En woensdag gaat de reis naar Madrid, waar ik van de laatste paar dagen mooi weer hoop te genieten, voordat ik weer elke dag nat ga regenen (of sneeuwen) en mijn kleurtje weer verlies. Ondanks dat verschikkelijke weersvooruitzicht heb ik echt zin om weer naar huis te komen. Om gewoon weer in mijn eigen land te zijn en mijn eigen taal te spreken. En om iedereen weer te gaan zien en gezellige dingen te doen met mijn echte familie en vrienden. Ik zal de zon en de gratis tapas missen en ik zal me verbazen over de platheid van het Nederlandse landschap en daar zal ik weer aan moeten wennen na twee maanden tussen de bergen gewoond te hebben. Maar het wordt weer lente en er wordt een babytje geboren! En het festivalseizoen gaat weer beginnen en ik ga heel erg mijn best doen om aangenomen te worden op de st. Joost. En als dat dan is gelukt ga ik een huisje zoeken in Tilburg. En ik ga weer fruitshakes maken en vifit drinken, want dat hebben ze hier niet. En ik ga heel veel met mijn mama knuffelen. En ik ga zeker straantjes laten als het babytje wordt geboren. En dan ga ik heel veel bij Anke en Coen en mijn nieuwe neefje zijn, en dan hoop ik maar dat ze niet gek van mij worden. En dan ga ik weer spelletjes doen. En dan ga ik weer fietsen en in mijn autootje rijden, als hij het nog doet. En dan ga ik eindelijk op bezoek bij mijn liefste vriendinnetje die ik al veel te lang niet heb gezien. En dan ga ik vegetarisch koken, voor een part-time (af en toe een dagje, of tegenwoordig helemaal niet meer?)vegetariër, die al drie maanden een maaltijd van mij tegoed heeft. En dan ga ik de geweldige wederom met eigen hand gemetamorfeerde sportschool van mijn superbroer bewonderen. En dan ga ik ook weer werken, maar daar wil ik nog liever niet aan denken. En dan ga ik sparen voor een echte goede camera die ik zeker nodig zal hebben als ik wordt aangenomen op de st.Joost. En dan ga ik proberen om ook nog verder te gaan met Spaans leren en niet alles weer te vergeten, want als ik niet wordt aangenomen op de st. Joost ga ik volgend jaar een reis maken naar Mexico en zuidelijker gelegen landen (ja, dat idee kwam gisteren ineens in mij op, maar Mam, wees niet bang, jij vertrouwt er toch ook op dat ik wèl word aangenomen?). En dan ga ik Ellen, Tenzin en Jeroen meenemen naar Festival Mundial, want Shantel en Bucovina club komen. En dan ga ik aan heel veel mensen mijn foto's laten zien. En da ga ik iets afspreken met de trouwe lezer van mijn berichtjes, waarmee ik mijn eerste herinneringen aan Granada deel. En dan ga ik met een rood hoofd even in het Spaans praten, maar daarna al snel weer in het Nederlands met de grootste Andalusië liefhebber die ik ken, over hoe ik nu in het leven sta.
En dat allemaal in willekeurige volgorde.

Fijn hè!