Last days

Tarifa was heerlijk. Echt heerlijk. Ik heb elke dag hoofdpijn gehad, maar dat doet er niet toe. Ik vind het één van de fijnste plekken van Spanje. Het enorme stand, Marokko aan de overkant van het water, de superrelaxte surferssfeer, het oude centrum met de witte huizen, kleine straatjes en pleintjes, en niet te vergeten, de wind. Tarifa is immers de winderigste stad van Europa. Dus als ik zeg dat ik lekker heb uitgewaaid op het strand, dan heb ik dat ook echt letterlijk gedaan. En die wind is heel gemeen, want die zorgt ervoor dat je de zon niet voelt. En dan is die zon heel gemeen, want die laat je je ondertussen enorm verbranden zonder dat je er erg in hebt. Verwacht dus maar een lekker kleurtje als ik weer terug ben. En ik neem de zon mee. Dat zul je zien. In ieder geval voor één dagje.
Ik ben met de boot naar Tanger geweest. Kotsmisselijk. Ik had ook niet voor in de boot moeten gaan zitten, helemaal de verkeerde plek. Toen ik in Tanger een beetje bekomen was, zaten we ondertussen al met een gezin of vier en wat losse stellen in een bus, rijdend door het rijke gedeelte van de stad, opweg naar een bebosde heuvel, waar het Tangerse volk in de weekenden met zijn hele hebben en houden naartoe gaat voor de gezins-piknik. Wij als toeristen konden er voor één euro een rondje rijden op een kameel. Een rondje van 3 meter doorsnede op een parkeerplaats. Nee, daar voelde ik me toch niet toerist genoeg voor. Terug in het centrum van de stad bezochten we uitgebreid te voet het oude centrum met de markt en een hoop kleine straatjes met kleine winkeltjes. We aten couscous in een groot restaurant waar live-muziek werd gespeeld. Daarna bezochten we een tapijtenwinkel, waar ze onder het mom van ´we geven een show van onze tapijten en hoe ze worden gemaakt´, ons de hele inhoud van de winkel probeerde aan te smeren. Je moet er echt oppassen, want ze doen het op zo´n manier, dat zelfs ik even zo´n tapijt voor me zag op de vloer van mijn huis, dat ik niet eens heb. Hetzelfde probeerde ze in een soort drogisterij met allerlei poedertjes en smeerseltjes. En op straat moesten we de verkopers van houten kameeltjes en trommeltjes van ons af slaan. En als je je ook maar een beetje tot hen richt, al is het maar om te kijken wat ze verkopen en vervolgens nee te zeggen, blijven ze aan je plakken. Ik ben daar dus constant bezig geweest met mensen negeren. Ook toen we drie kwartier vrije tijd hadden en ik dacht wel even in mijn eentje rond te kunnen gaan lopen, kon ik niet om me heen kijken, omdat ik dan het gevaar liep een man in zijn ogen te kijken die dan vervolgens geinteresseerd dingen naar me zou roepen of zelfs achter me aan zou komen. Ojaa, er is ook nog op me geboden. Een man wilde mij wel hebben voor 60 kamelen en een aantal tapijten. Het was een mooie dag. Ook dankzij de geweldige gids die we hadden. Een ontzettend grappige oude Marokkaanse man, die heel schattig Engels, Spaans en Duits sprak. Op de terugweg op de boot ontmoette ik Richard. Een Oostenrijkse jongen, die tien dagen door Marokko had gereisd en nu opweg naar huis was, met een tussenstop in Tarifa. Nadat we eerst lange tijd achter elkaar hadden gestaan in de rij voor de paspoort controle, en elkaar naarna nog twee keer tegen kwamen op de boot, konden we er niet omheen om een gesprek te beginnen. De hele weg hebben we staan kletsen over reizen, talen, films, boeken en fotografie. Hij sliep in het appartement van een vriendin die in Tarifa woont, in een zijstraat van de straat van mijn hostel, dus liepen we ook samen naar het centrum. Toen we afscheid namen, vroeg hij of ik zin had die avond met hem en Dagmar wat te gaan drinken. Dat deden we en we dronken een Mojito. Daarna hebben we op het balkon van het appartement tot laat zitten kletsen. De volgende dag sliep ik uit en ging daarna weer naar het appartement. Dagmar moest werken, maar later op de dag zou ze kitesurfles hebben op het strand. Richard en ik gingen alvast naar het stand en daar zouden we elkaar later vinden. We maakte een wandeling en kwamen de wilde paarden tegen, die daar twee jaar geleden ook al liepen. Toen was ik een beetje bang van ze, en ook nu bleef ik op het begin een beetje op een afstandje. Richard zocht toenadering en even later stonden we allebij met de paarden te knuffelen. Ze waren ontzettend lief en ook nog fotogeniek. We liepen verder en vonden een plekje waar het iets minder hard waaide dan op de rest van het strand. We genoten van de zon en ik viel in slaap. Later keken we hoe Dagmar probeerde te kitesurfen, maar keer op keer in het water belande. Om kwart over acht ging Richards bus naar het vliegveld van Malaga, dus we namen afscheid en bedankte elkaar voor het gezellige gezelschap die dag en de avond tevoren. Ja, dat was echt gezellig, ik was blij dat ik hem had leren kennen. Dagmar en ik zouden elkaar nog zien, maar dat is door miscommunicatie niet meer gelukt. Mijn laatste dagje in Tarifa bracht ik nogmaals door op het strand, na in de supermarkt een plopje factor 40 op mijn gezicht gesmeerd te hebben. Ik vond het onzin om de hele fles te kopen.

Toen de lange reis naar Madrid via Granada om mijn spullen op de halen. In Tarifa nam ik om half zeven ´s ochtends de bus naar Algeciras. Daar moest ik ruim drie kwartier wachten op de bus naar Granada. De hele weg heb ik drie stoelen in beslag genomen en geprobeert te slapen. In Granada ben ik heen er weer gesjeesd om mijn spullen op te halen bij een klasgenootje. Ik kon het amper allemaal in mijn eentje dragen en het was een hele opgave om het hele spul van de stadsbus in de bus naar Madrid te krijgen, die ik maar net op het nippertje haalde.