Geen paasei voor mij...maar wel zon en ijs!

Nadat ik mijn vorige verhaaltje had getypt en moest stoppen, omdat het 12 uur was, mocht ik van de alleraardige staff van mijn hostel toch achter de computer blijven zitten. Ik opende dus het typvenster van dit blog en typte een uur lang alles wat ik nog te vertellen had. Toen ik klaar was klikte ik op ´bewaren´ en daarna gebeurde er iets raars en alles wat ik getypt had was weg. Ik ging naar bed en de volgende dag had ik helemaal geen zin om alles opnieuw te typen, dus helaas, het zal nooit meer geschreven en gelezen worden, want ondertussen ben ik vergeten wat ik toen getypt heb.

Dan begin ik maar met wat ik nu te vertellen heb.

Het zit er bijna op hier. Nog drie dagen in Granada en dan is het hoofdstuk grotten afgesloten. Gisteren ging ik weer vol goede moed met mijn camera gereed de heuvel op, maar daar aangekomen wist ik eigenlijk niet zo goed meer wat nog te fotograferen. De dagen ervoor had ik alle grotten bezocht waar ik nog niet geweest was. Helaas lieten veel mensen me niet fotograferen, wat echt uiterst frustrerend is als je een prachtig plaatje voor je ziet. Toch denk ik dat ik een aantal hele goede foto´s gemaakt heb...als ze gelukt zijn tenminste. Het is echt doodeng om niet te kunnen zien of je foto´s gelukt zijn. Ik doe alles zoals het moet: belichten, scherpstellen, nieuw rolletje er in doen (daar ben ik ondertussen erg handig in, want om de 10 foto´s moet er een nieuw rolletje in). Maar toch ben ik steeds bang dat er iets mis gaat. Dat mijn camera licht lekt, of de rolletjes te warm worden in de zon. Maargoed, dat is eigenlijk niet zo interessant voor jullie om over te lezen. Ik kan beter vertellen wat ik zoal gedaan heb de laatste dagen.

Ten eerste: ik heb heel erg genoten van de zon. Het is echt ongelofelijk wat de zon met me doet. En vooral wat de afwezigheid van zon met me doet. Als ik denk aan hoe ik afgelopen winter geleefd heb: depri, veel alleen in mijn huis, grote grijze truien dragend, mezelf afsluitend van alles en iedereen (op een paar mensen na)...en dat vergelijk met hoe ik me nu voel. Dan ben ik nu een ander persoon. Werkelijk, ik zou me niet herkennen, als ik mezelf nu tegen zou komen op straat. De zon, en vooral de Zuid-Spaanse zon, laat me weer leven. Ik ben Inge weer en ik geniet. Als ik hier door de straatjes loop van het Albayzin (mijn favoriete wijk in Granada)dan betrap ik mezelf er op dat ik om de haverklap denk: in dit huisje zou ik wel willen wonen...hmmm, dit huis is te huur...hmmm, stel je toch voor. Ik weet nog niet hoe en wanneer, maar ik heb een heel sterk gevoel dat ik ergens in de toekomst hier zal moeten gaan wonen. Ik hou gewoon zo erg van Spanje...en Granada blijft me aantrekken. Elke keer dat ik er ben méér. Maar lieve familie en vrienden, dan wil ik wel dat jullie ook hierheen verhuizen, want ik zou jullie toch echt niet kunnen missen.

Afgelopen week was het Semana Santa. Dat betekend dus dat het inwonersaantal van de stad zich voor een week vermenigvuldigd en er elke dag processies zijn. Het is me dit jaar gelukt om de processies geheel te vermijden. Ik heb er geen één van dichtbij gezien. Na twee jaar achter elkaar Semana Santa in Granada en Malaga had ik mijn buik er vol van. Wat niet te vermijden was, was het doorkruisen van hordes mensen. Een dicht op elkaar gepakte menigte op elk plein en in elke straat, waar ik nou net toevallig doorheen moest om op mijn bestemming te komen. Maar dat is nu voorbij en de rust zal hopelijk wederkeren.

Nog drie dagen dus. Tenminste twee van deze drie dagen, ga ik er nog even heel hard aan trekken (zo zeg je dat toch, of laat mijn Nederlands me nu in te steek na al dat Spaans en Engels praten?). Zoals ik van Joost geleerd heb ga ik nog even heel hard doorbijten. Het zou zomaar kunnen dat ik de beste foto nog moet maken, dat het beste moment nog moet komen, en dat mag ik natuurlijk niet missen. Ik zal dus nog twee dagen de heuvels van San Miguel Alto en Sacromonte beklimmen, en de grotten bezoeken en de mensen fotograferen. En dan moet ik afscheid nemen. Dat zal misschien best moeilijk zijn. Alhoewel ik daar echt niet meer zou kunnen wonen, ben ik er toch erg graag, en een aantal mensen zijn me erg na aan het hart gaan staan.

Maar de reis gaat verder. Beneficio is de volgende bestemming: de hippiecommune in een vallei in de Alpujarras, de dorpjes aan de zuidkant van de Sierra Nevada. Daar zal het opnieuw leven zonder luxe worden. Het wordt slapen in mijn tentje en mezelf wassen onder een waterval. Maar toch denk ik dat het leven daar wat beter georganisseerd is dan in de grotten. Er zijn meer regels, zoals: geen alcohol. En er wordt elke avond veganistisch gekookt voor iedereen die mee wil eten. Verder weet ik er eigenlijk niet zo veel van. Ik heb alleen wel sterk het gevoel dat het daar nog veel moeilijker zal zijn om te fotograferen. Het zou zelfs kunnen dat ze het helemaal niet toelaten dat ik daar fotografeer. Ze wonen namelijk niet voor niks in een commune in een bergvallei. De mensen daar willen niet dat hun plekje al te bekend wordt. We zullen zien. Ik blijf er in ieder geval een tijdje. Want natuurlijk ga ik het wel proberen.

Wat kan ik nog meer vertellen? Misschien dat ik vandaag een erg gelukzalig moment had toen ik met mijn overheerlijke Italiaanse-strawberrycheescakesmaak-ijs op een plein naast een fontein in de zon op een bankje zat en niks anders deed dan zon en ijs nemen. (zo zeggen ze dat in het Spaans: tomar sol = zon nemen = zonnen). Sorry...ik zal jullie niet al te lekker maken...

Het is bedtijd! Ik hoop de hongerige lezers weer even van genoeg leesvoedsel voorzien te hebben. Toch zijn er veel overdenkingen die ik op zou willen schrijven en met jullie zou willen delen, maar om echt diep op dingen in te gaan, moet ik toch een comfortabler computer hebben.

Dag lieve allemaal! Ik zal proberen om de hoogste heuvel te beklimmen en vanaf daar een beetje meer zon jullie kant op te blazen!