Eindelijk bericht!

Hallo lieve mensen! Het spijt me dat ik zo lang niks van me heb laten horen! Nu ik zo ver van de bewoonde wereld was, had ik blijkbaar behoefte ook echt helemaal niet aan de buitenwereld te denken, en dus ook niet aan het thuisfront.

Stel je voor: Je rijdt slalommend door een groen berglandschap. In de verte zie je achter een berg de zee verschijnen en als je de andere kant op kijkt zijn de toppen besneeuwd. Het is allemaal prachtig, maar je begint nu toch echt misselijk te worden van al die bochten in de weg. Dan ben je er: in Orgiva. Een schattig kerktorentje rijst uit boven de rest van het dorp. Je wordt door de bus afgezet met je loeizware rugzak. Blij dat je je misselijkheid weer te boven bent, maar bezorgd over hoe je nu op je bestemming gaat komen. Want in Orgiva moet je helemaal niet wezen. Gelukkig heb je van te voren op de kaart gekeken en weet je precies welke weg je moet nemen. Maar nu je er werkelijk voor staat, zie je dat die weg toch een heel stuk steiler omhoog gaat dan je had gedacht. Onder aan de weg ga je in de berm staan, met de verwachting dat je daar nog een hele tijd zal blijven, tot een goede ziel zo aardig is om je op te pikken en omhoog te brengen. Maar na vijf minuten, als je net even bent gaan zitten om je drinken uit je tas te halen, staat er ineens een auto voor je neus, de deur al voor je open. De marihuanalucht komt je tegemoet en de dreadlocks slaan je om de oren. Je past er maar net bij met je tas, en de blokken brandhout prikken in je billen, maar je zit en je wordt gebracht naar waar je heen wilt. De weg omhoog is langer en steiler dan je je had voorgesteld, en na elke bocht denk je: als ik was gaan lopen, dan was ik hier ter plekke gestorven . De verharde weg wordt verlaten, en via een lang grindpad wordt je diep een vallei ingebracht. Je rijdt menig camperbusje voorbij, de een nog aftandser dan de ander. Je denkt: ik hoop niet dat dit het is, want het ziet er niet uit. Maar nee, het is slechts het parkeerterrein. De auto wordt geparkeerd, de mensen zeggen dag en verdwijnen het bos in. Daar sta je dan. Dezelfde kant op dan maar. Via een paar grote keien bereik je de andere kant van het riviertje dat de valei doorkruist. Door het eucalytusbos volg je een weggetje omhoog en tussen de bomen door zie je de eerste tipi opdoemen. Dan ben je er: in Beneficio!

Beneficio, de plek waarvan ik, voordat ik naar Spanje vertrok, dacht dat ik er wel twee maanden zou verblijven. De plek waarvan ik had gelezen dat het een hippiecommune was, een klein paradijsje op aarde. De plek waarvan ik dacht dat er mijn belangrijkste fotoserie over zou gaan. De plek waarvan ik dacht dat ik er opgenomen zou worden in een grote groep mensen die samen leven, met elkaar en met de natuur, met veel vrijheid, vreugde, liefde en aandacht.

Beneficio: niet mijn plek. Ik heb geprobeerd er me thuis te voelen. Dat is niet gelukt. Ik heb geprobeerd contact te maken met de mensen en ze zo ver te krijgen dat ik ze mocht fotograferen. Ook dat is niet gelukt. De mensen zijn er afstandelijk en erg op zichzelf. Gefotografeerd worden is wel het laatste waar ze daar in hun afgelegen, tussen de bergen verstopte vallei op zitten te wachten. Nee, ze willen niet door de wereld gezien worden. Ze willen niks met de media te maken hebben. En dat ik voor mijn studie fotografeer maakt ze niks uit. Op hun gezicht geen camera gericht. Dat is natuurlijk balen. Maar toch ook niet. Ten eerste is het een goede les om te moeten accepteren dat sommige mensen hun verhaal gewoon niet verteld willen hebben, en je jouw goedbedoelde plannen daarmee dus gewoon van de baan kunt schuiven. Waarom zou je uit alle macht een verhaal willen vertellen over mensen die leven op een manier die inhoudt dat hun verhaal juist niet verteld wordt, maar verborgen blijft? Je zou ze natuurlijk altijd nog stiekem kunnen fotograferen, maar dat zou ik niet willen. In dit geval zou ik dat een groot gebrek aan respect vinden, en een nog grotere inbreuk op de privacy dan wanneer je iemand stiekem op straat fotografeert. Een andere rede waarom ik het eigenlijk niet zo erg vind dat ik niet de foto's heb kunnen maken die ik graag wilde maken, is dat het verhaal ik dacht over die plek te gaan vertellen, daar helemaal niet aanwezig was. Ik zou Beneficio niet echt een commune willen noemen. Het is meer een soort dorpje op een verborgen plek, waar mensen wonen in de natuur, maar iedereen in hun eigen tipi, yurt of met hout en klei gebouwde huisje. Er is één centrale tipi, waar elke avond een aantal mensen bij elkaar komen. Er wordt in een grote pan boven een vuurtje een maaltijd gekookt van groente en rijst, waar iedereen van kan eten, maar de meeste mensen eten gewoon thuis, in hun eigen besloten kringetje. Na het eten wordt er wat op de djembee getrommeld, op de gitaar getokkeld, en er wordt menig jointje gedraaid en doorgegeven. Iedereen zit in een kring, die zo groot is dat je alleen met je buurvrouw of buurman kan praten en het licht van het vuur is zo zwak dat je de mensen aan de andere kant van de kring nauwelijks aan kunt kijken. Zo is het elke avond hetzelfde, en overdag gebeurt er al net zo weinig.

De plek is wel erg mooi, met stukken eucalyptusbos, open plekken, het riviertje en een geweldige waterval. ' s Nachts is het er verschrikkelijk donker, wat betekend dat je ongelofelijk veel sterren kunt zien. Maar doordat je omringt bent door hoge bergwanden heb je veel minder zon. Uren nadat hij op is, komt de zon eens boven de bergen uitgepiept en een paar uur later verdwijnt hij alweer achter de tegenoverliggende berg.

Ik ben nu misschien erg kritisch en ook alles behalve objectief. Alles wat ik schrijf over deze plek is slechts mijn ervaring. Voor veel mensen is Beneficio misschien wel het paradijs. Maar ik miste de grotten in Granada. Nu ik in Beneficio ben geweest, heb ik me beseft hoeveel ik van die heuvel met zijn grotten en zijn bewoners en zijn prachtige zonsondergang ben gaan houden. Ik weet dat ik hierover ook niet altijd de positiefste uitspraken heb gedaan, maar in een later verhaal hierover ga ik mijn mening toch nog eens wat genuanceerder uit de doeken doen, want met wat ik heb geschreven doe ik de plek en de mensen daar tekort (net zoals ik nu misschien doe met wat ik schrijf over de mensen in Beneficio).

Na dus ruim een week erg mijn best te hebben gedaan, wist ik dat ik maar beter weer weg kon gaan. En laat het nu toch net zo zijn, dat één van de weinige mensen waar ik wel echt contact mee heb gemaakt, Arnaud, een fransman, permanent gekleed als piraat, met zijn busje zijn reis ging vervolgen, richting het noorden, bestemming: Barcelona. Zoals ik in mijn vorige bericht had geschreven was het sowieso mijn plan om daar een paar dagen naar toe te gaan, om enkele oude bekenden te bezoeken. Perfect! De vliegtuigen vlogen toch niet, en in het busje van Arnaud was voldoende plek voor mij en mijn rugzak. In anderhalve dag zijn we via Murcia en Valencia naar Barcelona gereden. Afgelopen maandag kwamen we aan, waarna ik drie dagen de tijd had om mijn vrienden te bezoeken. Rui, een Portugees die ik 5,5 jaar geleden in Lissabon heb ontmoet en Rafael uit Israel die ik vorig jaar in Malaga heb ontmoet. Het was gezellig, tot ik het volgende bericht kreeg:

De gemeente van Granada is een procedure gestart om 50 grotten in Cerro de San Miguel (de grotten waar ik gewoond heb), te kunnen gaan ontruimen en met aarde te vullen! Dit stond in de krant, en het betekend dus dat de gemeente van plan is alle mensen er uit te gooien, op straat te zetten, en honderden jaren geschiedenis te vernietigen! In de krant werd nog erg vaag gesproken over de concrete plannen en hoeveel juridische stappen er nog genomen moeten worden voordat ze daadwerkelijk tot ontruiming over kunnen gaan. En bij veel mensen bestaat er nog het geloof dat het uiteindelijk helemaal niet door zal gaan. De bewoners gaan in ieder geval niet bij de pakken neer zitten en wachten tot ze hun grot uit worden gegooid. Morgen is er een bijeenkomst van alle bewoners om te bespreken wat hun tegenreactie is. Er moet van hun kant uit iets ondernomen worden. Maria vertelde mij dit alles in een mailtje, en vroeg me ook, als het enigzins mogelijk zou zijn, terug te komen naar Granada. Er zijn zoveel mogelijk mensen nodig om actie te ondernemen. Dus heb ik gisteravond de nachttrein genomen van Barcelona terug naar Granada. Hier aangekomen hoorde ik dat het belangrijkste en misschien wel het enige wat de bewoners kunnen doen, is het opknappen van hun grotten en de heuvel een zo positief mogelijke uitstraling te geven. Ze gaan er vanuit dat het voor de gemeente moeilijker zal zijn iets te vernietigen wat er piekfijn uitziet. Ook is het belangrijk dat er zoveel mogelijk mensen op de heuvel aanwezig zijn, zodat het moeilijker is er beslag op te leggen. Daarom werd ook mij gevraagd terug te komen. Maar natuurlijk is het voor mij zelf ook erg belangrijk om terug te komen. Dit moet gefotografeerd worden!

Ik weet niet hoe lang het gaat duren, maar heel erg veel tijd heb ik niet meer. Eind mei begint mijn Stage in Londen en ik moet dus over een week of twee toch eens aan de terugreis naar Nederland beginnen. Maar goed, in twee weken kun je een hele hoop doen.

Ik geloof dat dit verhaal nu wel weer lang genoeg is...maar ik was het jullie verschuldigd. Dag alle lieve mensen. Ik heb het eigenlijk te druk om jullie te missen, maar als ik 's avonds in mijn bedje lig en even tijd heb voor mezelf dan denk ik aan jullie en dan mis ik jullie toch wel een beetje. En weet je wie ik nog het meest mis: Yewen! Ik vertrouw niet echt op de Spaanse post, maar als ik het nu opstuur, misschien is er dan op zijn verjaardag een kadootje uit Spanje. En misschien is er op Anke's verjaardag ook wel een kadootje uit Spanje...