Ik werd vanmorgen wakker...

en met mijn ogen nog gesloten probeerde ik te voelen wat ik voel. Door mijn wimpers glipte er een traan naar buiten en ik realiseerde me dat mijn hart is gebroken. Zo voelt het, alsof een vriendje waar ik echt van hield me heeft verlaten. Eerst ongeloof, daarna verdriet, en daarna proberen het te accepteren en me afvragen: hoe nu verder? Dan het even vergeten door een film te kijken, veel te veel chocolade te eten, en vervolgens met buikpijn op de wc te belanden. ´s Nacht dromen dat ik misschien maar schrijver moet worden in plaats van fotograaf... En dan de volgende ochtend je beseffen: hij is echt weg, en ik krijg het hem niet meer terug. Daarop hopen zou tijdverspilling zijn. Het doet pijn. Het was niet zomaar een camera. Het was mijn Pentax 6x7 die ik speciaal in New York ben gaan kopen. En de lens, die schitterende 45 mm lens! Wat was het heerlijk om door de zoeker te kijken en zo´n ruim beeld te hebben. Wat was het makkelijk scherpstellen. Wat was het heerlijk om af te drukken...dat geluid! Ik ben in de maand dat ik ermee gewerkt heb echt van die camera gaan houden...Zucht