Eindelijk een echt bericht...

Oke, daar gaan we dan. Ik ben in Granada. Vandaag is de eerste dag van de tweede week dat ik hier ben. Misschien is dit geen goed moment om een bericht te schrijven, want vandaag heb ik heimwee. Misschien is het juist daarom dat ik nu een bericht schrijf. Ik had het eerder willen doen, maar ik had het te druk met genieten en studeren. Dat is een goed teken. Ik zal bij het begin beginnen. 1 februari: Vandaag ben ik vertrokken naar Madrid. Het eerste weekend van de twee maanden dat ik in Spanje ben. We zijn natuurlijk weer tot diep in de nacht uit geweest in mijn favo barretjes: La Tia Cebolla (tapasbar) en La Ofrenda (rockcafé ). Zondag nam ik de bus van 11.30 uur naar Granada. Het was een mooie reis, door het kale en bergachtige landschap. Ik zat helemaal vooraan in de bus en had een prachtig uitzicht. Aangekomen in Granada nam ik een taxi naar mijn nieuwe adres. Mijn eerste conversatie in het spaans: met de taxichauffeur. Calle Alhamar 5. Ik woon in een appartement bij een Spaans stel, Susana en Jesús. Ik heb mijn eigen kamer en er staan twee bedden in. Dat was even schrikken, want ik was bang dat ik mijn kamer moest delen. Maar nee, hij is helemaal voor mij en ik heb zelfs mijn eigen badkamer. Ik kan gewoon gebruik maken van alles in de keuken en de woonkamer. En het allerbeste: het is op slechts 2 minuten lopen van de school (misschien zelfs maar één minuut. Ik zal de tijd morgen eens opmeten). Mijn eerste reactie toen ik de school zag: wat schattig! Het is een geel huis met bloembakken voor de ramen. In de school hangt een prettige sfeer. Beneden zijn drie klaslokalen en een kantoor en boven ben ik eerlijk gezegt nog niet geweest. En er is een patio. De docenten zijn heel aardig. Vorige week had ik drie docenten per dag die elk 1,5 uur les gaven. María, José en Juan. Deze week heb ik 1,5 uur van Noelia en 3 uur van José. Er wordt alleenmaar spaans gesproken en ik heb me erover verbaast dat ik alles begreep wat er werd uitgelegd. Maar vandaag viel dat een beetje tegen. Ik heb al heel veel geleerd, maar het is heel moeilijk om het in de praktijk te gebruiken. Ik heb meer tijd nodig om echt grip te krijgen op de stof.
Behalve naar school gaan heb ik vorige week een wandeling gemaakt door het Albaycin met medestudenten, heb gegeten met klasgenoten en ben naar een arabisch badhuis geweest. Ook heb ik veel in mijn eentje rondgelopen, om de buurt te verkennen en ik heb een fijn plekje gevonden langs de (droogstaande) rivier om s'middags in de zon te studeren. Afgelopen weekend is Alex me komen opzoeken. Vrijdag heb ik hem het prachtige uitzicht op het Alhambra laten zien vanaf een pleintje in het Albaycin, wat het mooiste is rond een uur of zes, als de zon onder aan het gaan is. We hebben gegeten in een Arabisch theehuis. Zaterdag zijn we de heuvel opgeklommen naar het Alhambra, waar we niet naar binnen konden omdat de kaartjes op waren. Gelukkig is er een deel dat je kan bezoeken zonder kaartje en daar hebben we genoten van het uitzicht en van de zon. Het was echt prachig weer. Ik zag ergens op een bord (dat wel een beetje in de zon stond) dat het 24 graden was. Helaas wordt het weer de komende week wat minder.
Vandaag voel ik me minder goed dan vorige week. Zoals ik al zei: vandaag heb ik heimwee. Vorige week dacht ik nog: ik wil hier voor altijd blijven! Nu mis ik thuis. En vandaag dacht ik: waarom wil ik eigenlijk zo graag spaans leren? Ik weet het niet. Ik wil het gewoon. Maar ik heb te weinig geduld! Ik wil het nu al kunnen! Ik kan er niet tegen dat ik me nog niet uit kan drukken. Ik zou vanalles willen zeggen en met allerlei mensen willen praten, maar ik kan het nog niet en daarom sluit ik me af. En daarom voel ik me vandaag alleen. Ik kan heel goed alleen zijn, en vaak heb ik dat nodig en kan ik er echt van genieten. Maar nu vind ik het niet meer leuk. Nu ben ik verdrietig.
En daarom dacht ik dat dit misschien niet het goede moment is om te schrijven, want ik wil niet dat jullie denken dat ik het niet naar mijn zin heb. Nog zeven weken. En dan vind ik het vast heel erg om deze mooie stad weer te moeten verlaten.