Het leven in een Penthouse

Een Penthouse ja! Want het uitzicht is echt ongelogelijk. Voor degenen die bij een grot denken aan een hol diep in de grond: oke, het is een hol en het is uitgehakt uit de aarde. Maar we zitten niet diep. Nee, we kijken uit over de hele stad en omgeving...ongeveer als op de bovenste verdieping van Westpoint. Maar dit is een heuvel met terrassen en hele stijle grindpaatjes om over omhoog en omlaag te klimmen. Ik woon in een grot boven aan de heuvel. Bij Tao, een palestijn die er al jaren woont en bijna nooit naar beneden gaat. Hij is electricien en had en eigen bedrijf, maar is falliet gegaan en is alles kwijt geraakt. Nu heeft hij zijn eigen grot, met electriciteit, een zwart-wit tv en een straalkacheltje. Hij is een beetje de vader van de heuvel. Hij kan onzettend lekker koken en is heel zorgzaam. Naast ons wonen Leo en Maria. Leo is een kleine Peruaan die geen verblijfsvergunning of paspoort meer heeft. Hij zit dus eigenlijk gevangen op de heuvel en komt ook zelden beneden. Maria is een Spaanse die er gewoon zelf voor gekozen heeft in een grot te gaan wonen. Onder ons woont Dudu. Een Senegalees, ook illegaal. Hij is de komiek van de heuvel, en vraagt me elke dag of ik echt geen vlees eet. Nee! En eieren? Ja, wel eieren. Hij is meteen een doos met tien eieren gaan kopen, speciaal voor mij. Iedereen is hier heel erg aardig en behulpzaam en omdat niemand veel geld heeft wordt alles met elkaar gedeeld. Iedereen is altijd welkom, en overal word je eten aangeboden.

Het is dus gezellig en fijn. Ookal ontbreekt er heel veel. Electriciteit (behalve in Tao´s grot),stromend water, een douche, een wc. Dus toilleteren doen we gewoon in de buitenlucht. Helemaal boven aan de heuvel zijn wat veldjes met een paar bomen en wat bosjes. Hier kun je prima je behoefte doen, terwijl je uitkijkt over de stad beneden. Op de top staat een kerkje, met aan de achterkant een kraan. Hier halen we water en heb ik vanmorgen mijn haar gewassen. Ik merk dat wanneer er comfort en luxe ontbreekt, je de kleine dingen veel meer gaat waarderen. Ik ben nu al lang blij als ik warm en droog ben, en voel me als herboren na een douche onder een kraantje met koud water.

In de heuvel zijn nog veel meer grotten en elke dag leer ik weer nieuwe mensen kennen. Zaterdag kwam ik terrecht in de grot van Helena, die daar samen woont met twee vriendinnen en een vriend. Ze hebben maar twee kamertjes in de grot. De ene is keuken en woonkamer, de andere de gezamelijke slaapkamer. Mare, de Italiaanse grotgenoot van Helena, was jarig. Ze had een enorme pan met Sangria gemaakt en er was eten en taart. Er kwamen steeds meer mensen en Jeronimo, een orginele spaanse gypsy, speelde gitaar en zong liedjes. Het was een gezellige boel en tussen al het gefeest probeerde ik me heel hard te beseffen hoe blij ik ben dat ik hier ben.

Ik zit nu in een klein internetcafétje in de wijk onder aan de heuvel. Er zijn hier een paar kleine winkeltjes, en zometeen ga ik boodschappen doen.

Er is zoveel meer te vertellen. Alles is zo anders dan thuis, dus eigenlijk is elke detail de moeite waard om op te schrijven.

Maar ik moet nu verder, want boven wacht mijn grottenfamilie op de boodschappen.

Oja, ik heb nog een woord gesproken over het fotograferen. Dat komt omdat dat voor mij een vanzelfsprekendheid is. Ik heb altijd minstens één camera om mijn nek hangen, en fotografeer, zonder er veel aandacht op te vestigen. Ik ben nu nog in het stadium dat ik vooral bezig ben met één van hen te worden. Toch heb ik al best veel foto´s gemaakt. Dus dat gaat helemaal goed komen.

Dag lieve allemaal! Over een paar dagen weer een nieuw verhaal!