Over hoe Inge zich weer beter ging voelen, Deel 1

Ojee, ik heb maar 20 minuten om het hele afgelopen weekend te vertellen, want ik heb over 40 minuten afgesproken met een klasgenootje bij de Kathedraal. Dat gaat me nooit lukken. Maar ik maak alvast een begin. Ik voel me een stuk beter dan vorige week. Vanaf zondagavond t/m donderdag was ik echt een beetje depri. Ik kon er niet tegen dat het maar niet wilde lukken met praten, omdat op het moment dat ik iets wilde zeggen alles wat ik geleerd had gewoon uit mijn hoofd verdween. En ik voelde me alleen. En de gedachte dat ik het niet naar mijn zin had maakte me alleenmaar verdrietiger. Ik dacht: heb ik hier nou drie maanden keihard voor gewerkt? Ik zag het echt even niet meer zitten. Maar dat hoort erbij denk ik. Op dat moment was ik bang dat ik me zo voor de rest van de 8 weken zou voelen, maar nee, na regen komt altijd zonneschijn, en vanaf vrijdag ben ik me langzaam maar zeker beter gaan voelen. Vrijdag was een tapasdag. Voor een tweede keer heb ik mijn middagles samen met twee klasgenoten en de docent in de bar (in nederland zou ik zeggen: café of kroeg, maar hier zeggen ze altijd bar)doorgebracht. Ondanks dat ik liever echt les wil hebben, vond ik het dit keer wel okee, want eigenlijk was ik helemaal niet in een schoolstemming. Maar ook in de bar voelde ik me nog een beetje ongemakkelijk, omdat de docent natuurlijk verwachtte dat ik gezellig zou kletsen, maar wederom kwam er niet veel uit. Toen de 'les' was afgelopen ben ik met mijn duitste klasgenoot die er voor de laatste dag was, wat rond gaan wandelen in het centrum. We kwamen uit bij een andere bar waar ik al een tijdje benieuwd naar was, maar waar ik nog nooit naar binnen was gegaan. Het is echt ongelofelijk, die tapas hier. Je bestelt twee drankjes, in dit geval een cerveza (bier, dat weten jullie toch wel) en een Tinto de Verano (zomerwijn, rode wijn met limonade) en krijgt er gewoon een heel bord bij met twee broodjes, chips en pastasalade. En uiteindelijk hoef je dan alleen de drankjes af te rekenen. Op de laatste dag dat hij hier was ontdekte ik dat de duitser en ik het toch best goed konden vinden, en onze wandeling vrolijkte me echt een beetje op. Ik voelde me eindelijk genoeg op mijn gemak om te praten over hoe ik me voelde en waar ik mee zat. En dat deed me goed, omdat het normaalgesproken heel lastig is om met iemand te praten over je problemen als je in het buitenland bent en je zit niet lekker in je vel. Wat het ook makkelijker maakte is dat ik met hem gewoon engels kon praten...

En nu moet ik alweer weg! De volgende keer meer over hoe Inge zich beter ging voelen...