Millones Jamones

Of hoe Inge zich beter ging voelen, Deel 2.

Na diepgaande privégesprekken gehad te hebben met de duitser, ben ik naar huis gegaan. Daar ben ik maar hele even gebleven, want ik zei tegen mezelf: "Komop Inge, die straat op, mensen leren kennen, je niet afluiten." Dus ik: "Okee, omdat jij het zegt. Ik ga mijn best doen." Ik ben naar de mirador gelopen, een pleintje in het Albaicin waar je het mooiste uitzicht hebt op het Alhambra. Daar heb ik een tijdje gezeten en genoten van het uitzicht. Op de terugweg kwam ik langs mijn favorite teteria (arabisch theehuis), waar je ook heerlijk kan eten en ik kreeg opeens ontzettend veel zin in Harira (een soep met kikkererwten). Maar ik was alleen...en wie gaat er nou in zijn eentje ergens zitten eten? Ik. Samen met mijn boek. Ik dacht: waarom ook niet? Granada is een stad waar ontzettend veel backpackers komen, die alleen reizen en dus vaak ook alleen ergens gaan eten. Helemaal niet raar dus. Ik heb daar wel een uur gezeten, lekker soep gegeten en lekker gelezen. Én stiekem de mensen bespied die aan het tafeltje tegenover mij zaten. Ik was ervan overtuigd dat het vader en dochter waren. Twee duitsers, een man van midden 40 en een meisje dat er uit zag als 15. Maar toen ik voor de tweede keer keek had de vader zijn arm om het middel van de dochter heen geslagen. Ik dacht: okee, een beetje intiem, maar het is mogelijk. Toen ik de tweede keer keek had de dochter haar hoofd op de schouder van de vader gelegd. Tja, misschien was ze gewoon heel erg moe. Maar toen ik nog een keer keek waren ze aan het zoenen. Het was zeker dat zij een dochter was, en misschien was hij ook wel een vader, maar dat waren ze dus niet van elkaar. Stomverbaast, nog net niet geshockeerd was ik. Misschien mag ik niet veel zeggen over leeftijdsverschil, maar dit was echt niet normaal. Dat meisje had zelfs pas 12 kunnen zijn en die man ook wel 50. Het meisje had een prachtig poppengezichtje en een zeer tenger postuur. De man was kalend en had een buik. In ieder geval, het maakte mijn alleenige dinee een stuk interessanter. En toen kreeg ik een smsje van de duitser. Of ik zin had om samen met hem en zijn vriendin wat te gaan drinken en tapas te eten. Natuurlijk! Het duurde even voordat ze naar het centrum zouden komen en in die tijd ben ik op ontdekkingstocht gegaan en vond een aantal aantrekkelijke barretjes. Daar heb ik vervolgens de duitser en zijn vriendin mee naar toegenomen en het was een succes. De vriendin was erg aardig en het was een gezellige avond.

De volgende dag ben ik om 12 uur opgestaan. Het was de eerste keer in twee weken dat ik echt heb uitgeslapen. Hmmm! Gedouched en me klaargemaakt voor een wandeling naar ik wist nog niet waarheen. Buiten bleek dat het erg mooi weer was en iets leidde me alweer naar de mirador. Ik vind dat gewoon een fijne plek, want het is een klein beetje uit de drukte(auto's en hoge gebouwen)van het centrum, maar er zijn altijd mensen, en muzikanten en mensen die sieraden verkopen. En er is natuurlijk het prachtige uitzicht. En deze dag was daar ook Elisa. Elisa is een uiterst blond meisje, die me daarom opviel en die sieraden zat te verkopen. Ik ging kijken en ze sprak me aan met een perfect Spaans accent. Ik vroeg of ze Spaans was. Nee, ze was duits, maar had twee jaar gereisd in Zuid-Amerika en had een Colombiaans vriendje, dus sprak eigenlijk alleen nog maar Spaans. Haar vriendje was daar ook een was muziek aan het maken op een mini-gitaartje, ik ben de naam vergeten. Zo raakte we dus aan de praat en ik heb daar een hele tijd met haar gezeten. Ook haar vriendje kwam er na een tijdje bijzitten en hij wilde allerlei woorden in het Nederlands weten, wat heel grappig was. Na een ruim uur viel mijn oog op de heuvel die achter het Albaicin ligt. Daar wilde ik naartoe. Ik nam afscheid van Elisa en haar vriendje en ze nodigde me uit om de volgende avond naar Booga Club te komen waar elke zondagavond een jamsessie wordt gehouden. Toen begon ik mijn grote klim naar het topje van de heuvel en daar aangekomen was het uitzicht adembenemend. Ik kon werkelijk heel Granada zien liggen van het noordelijkste tot het zuidelijkste puntje en nog veel verder weg. En potjandorie, ik had mijn camera niet bij me! Daar ga ik dus zeker nog een keer naar terug. Het gekke was: er was geen enkele toerist. Ik denk dat niemand het in zijn hoofd haalt om die kale heuvel te gaan beklimmen, maar het was de klim echt waard. En de afdaling was zo mogelijk nog indrukwekkender. In die heuvel wonen namelijk mensen. Er zijn grotten gegraven waar hele huizen in zijn gebouwd. Er zijn geen wegen, alleenmaar hele stijle zandpaden en er zijn een stuk of tien Cuevas. Ik liep er langs en sommige waren leeg en sommige waren bewoond door mensen die in Nederland in kraakpanden zouden wonen. Die mensen zaten gezellig buiten te eten en ik wilde eigenlijk heel graag met ze praten. Maar helaas, er kwam weer niks uit, behalve: Holá! Dat was jammer, maar tegelijkertijd iets wat me weer deed inzien waarom ik Spaans wil leren. Over een paren weken ga ik daar naar terug, mét mijn camera, en dan ga ik met die mensen praten en foto's maken. Na deze bijzondere wandeling, weer terug beneden in het centrum, ben ik boodschappen gaan doen en naar huis gegaan. Ik was moe. Maar deze dag had veel indruk op me gemaakt en heeft een belangrijke verandering teweeg gebracht.

Zondag: het 'schoolreisje' naar de Alpujarras. Dat zijn dorpjes in de bergen, aan de zuidelijke kant. Gezellig met één ander meisje van mijn school en 11 overjaarde engelse vrouwen van een andere school. En een gids die iets te duidelijk Spaans wilde spreken en daarom elk zinsdeel twee keer herhaalde. Ik heb een hekel aan excursies, ben ik achter gekomen, maar al met al was het een boeiende dag. We hebben drie dorpen bezocht. Het eerste was saai. Het tweede was een stuk leuker en hoger in de bergen, met alleenmaar witte huizen van arabische architectuur. Heel klein, maar heel bijzonder. Het derde dorp heb ik niet gezien. We hebben daar gegeten en toen hebben we een Hamfabriek van binnen bekeken. Miljoenen hammen heb ik gezien. Het was het meest intersessante van de hele dag en het was eigenlijk absurd zoveel hammen als daar hingen te drogen. Ik heb er om precies te zijn 128 foto's gemaakt. Bij de eerste kamer die we zagen was ik al onder de indruk van de hoeveelheid hammen die er hingen, maar dat was slechts een 20e deel van alles. Er waren drie verdiepingen en de derde verdieping bestond eigenlijk alleenmaar uit een smalle gang met links, rechts en erboven hammen. Hoeveel varkens daar wel niet voor geslacht hebben moeten worden. Armen beestjes! Per vier hammen zag ik een onschuldig varken hangen. Na deze dubbele ervaring zijn we nog langs een waterbron gereden, waar ik water heb geproeft dat naar vloeibaar ijzer smaakte, maar de waterval was prachtig. Al met al een aardige excursie.

Die avond ben ik naar Booga Club gegaan en het was echt stampvol, maar heel gezellig. Ik heb wat gekletst met Elisa, in het Spaans, jaja, het begint langzaam maar zeker te lukken. En haar vriendje ging optreden met zijn mini-gitaartje, wat ontzettend leuk was. Ik ben niet al te laat weer naar huis gegaan, want om 9 uur moest ik weer in de schoolbanken zitten.

Nu vergeet ik helemaal te vertellen dat ik, toen ik tussendoor thuis was, mijn nieuwe huisgenote heb ontmoet, een engelse vrouw, die ik al meteen niet mocht. Ten eerste omdat ze deed alsof ze me niet begreep, toen ik een zin in het engels zei, omdat ik niet wist hoe ik het in het spaans moest zeggen, en vervolgens omdat ze kei hard lacht bij elke zin die ze zegt. Als ik in Nederland ben zal ik het wel een keerje voordoen, want het is echt niet om aan te horen. Gezellig dus, gelukkig blijft ze maar een week.

Vandaag was de eerste dag van de derde week en er is weer het een en ander veranderd in de school. Er zijn een aantal nieuwe studenten en ik heb mijn favoriete docent Juan weer terug.
Hierover de volgende keer meer. Ik moet nu gaan slapen, nadat ik nog heel even heb gelezen in mijn boek dat ik van Ellen heb gekregen. Ellen, het is een ontzettend leuk boek!

Zo, het was een heel verhaal.