Alweer een week voorbij (wat een stomme titel)

Zo, het is echt tijd voor een nieuw verhaaltje. En het is zaterdagavond, dus de perfecte tijd om lekker in mijn bedje te zitten met het laptopje op schoot en een verhaaltje te typen voor het slapen gaan. Op zaterdag avond is hier namelijk helemaal niks te doen. Echt heel gek, de hele week zitten die spanjaarden van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat in de bar, maar op zaterdagavond zijn ze allemaal gesloten en zie je geen kip op straat. Ha, nee natuurlijk niet, ik hou jullie voor de gek.

Waar was ik gebleven? Ik had al verteld over de gezellige engelse geit waarmee ik deze week toch in ieder geval de badkamer heb gedeeld. Veel meer gedeeld heb ik gelukkig niet, want dat ben ik uit de weg gegaan.

Waar zal ik dan eens mee verder gaan? School dan maar, dat is toch waarvoor ik hier ben. Deze week was het leuk op school. Ik had een grotendeels nieuwe klas, met Tanja uit Zwitserland, waar ik erg goed mee op kan schieten. En Zante, een americaanse oudere vrouw, die heel misterieus is en een bijzondere uitstraling heeft. Roland, een duitse drol, ja zo zag zijn gezicht er uit, die er de hele week weinig van heeft begrepen en als hij aan het praten was en het wilde niet lukken, ging hij altijd met zijn armen omhoog zitten. Hij zat dus altijd met zijn armen omhoog. En gelukkig was ook hij er maar voor een week. Dan hadden we heel even Thierry, een fransman, maar die kwam er al snel achter dat hij onder zijn niveau zat te werken en is van groep gewisseld. En tot slot hebben we onze Bettina. Had ik al over Bettina verteld? Ook zij is een imitatie waard. Ze is er al vanaf het begin (mijn begin) en blijft ook net zo lang als ik. En alles wat ze al kan zeggen is: "hmm, hmmhmm, si...behh". Gelukkig kan ze heel goed gebaren maken. Als ontbeit neemt ze elke dag een kopje koffie en twee sigaretten. En voor de kenners, ze doet me denken aan Carla van Gorp. Leuke groep dus! Erg amuserend! En ik had natuurlijk weer Juan, mijn favo docent. Hij is zó grappig! Dat kan ik niet uitleggen. Maar hij is ook gewoon echt een hele goede docent. Zijn lessen hebben inhoud, humor, veel vaart en actie. Ik heb deze week ook twee privélessen van hem gehad, omdat er geen andere studenten zijn die de superintensieve cursus doen. De tweede privéles hebben we drie kwartier zitten praten over theater en fotografie. Dat kwam voort uit de vraag wat ik gestudeerd had en uiteindelijk werd het een diepgaand gesprek over mijn visie op theater en de overeenkomsten die ik zie met fotografie. Dit was een heel waardevol gesprek. Natuurlijk omdat ik deze dingen, die ik zelfs in het Nederlands al moeilijk vind om uit te drukken, in het Spaans uit heb kunnen leggen (min of meer, af en toe raakte ik gefrustreerd omdat ik het niet onder woorden kon brengen, maar dan zei Juan: tranquila, tranquila! en ging ik rustig verder). Maar ook omdat het voor mij zelf heel verhelderend was om hier over te praten. Ik ben hier verder over na gaan denken en heb voor mezelf een aantal belangrijke dingen vastgesteld. Hele logische dingen. Ik zal ze niet vertellen. Het was mooi dat mijn verleden (theater), het heden (spaans) en de toekomst (fotografie)elkaar ontmoetten en een handje gaven.

Ik vind het fijn dat ik op school de enige Nederlandse ben. En ook vind ik het fijn dat ik de jongste ben. Ik heb vaak de neiging te denken dat ik alles wat ik wil nú moet doen en kunnen, omdat het anders te laat is. Maar als ik al deze oudere mensen zie, die hetzelfde doen als ik, maar dan járen later, laat me dat inzien dat ik nog zo jong ben en dat ik nog zo veel jaren voor me heb. Ik heb nog zo veel tijd. In het begin was ik gefrustreerd als ik iemand beter spaans hoorde praten dan ik. Ik was jaloers. Maar toen besefte ik dat die mensen allemaal veel ouder zijn, en dat ik tegen de tijd dat ik ook zo oud ben al drie boeken heb geschreven in het Spaans en in verschillende Spaanse films heb gespeeld (bij wijze van spreken dan).

Maandag ben ik bij Tanja gaan eten. Tanja woont in een studentenflat met andere studenten van de school en een aantal Erasmus studenten die er het hele jaar zijn. Toen ik daar kwam, dacht ik: ik wil hier ook wonen. Het is veel gezelliger hier, met andere studenten. We hebben gekookt en gegeten en ondertussen kwamen alle huisgenoten thuis en iedereen was met zijn eigen ding bezig, maar ook aan het praten met elkaar. Zo chaotisch. Ik kan daar niet tegen. Dat is echt niks voor mij. Thuis heb ik rust en privacy nodig. Het was heel gezellig voor twee uurtjes, maar dat is meer dan genoeg op een hele week. Later op de avond zijn we wat gaan drinken met de geit, Thierry en Anne. Anne is een franse filmregisseuse, die Spaans praat met een heel leuk frans accent, en die vanaf morgen bij mij komt wonen. Ik heb haar verder nog niet goed leren kennen, maar ik denk dat ze wel oké is.

Dinsdag heb ik de hele middag op mijn bed gezeten en gelegen en gehangen en luie dingen gedaan. Ik denk dat ik moe was. Maar tegen een uur of half 8 voelde ik me een kasplantje en had ik zuurstof nodig. Ik ging naar buiten zonder doel. Ik had voor het eerst hier muziek op gezet op mijn mp3-speler. Het was Tracy Chapman en daar werd ik me toch verdrietig van. Ik heb lopen huilen op straat, het is niet te geloven. En waarom? Ik weet het eigenlijk niet meer zo goed. Het waren gewoon tranen die ineens kwamen. De muziek was de aanleiding, maar er was natuurlijk ook een oorzaak. Daar zal ik nog eens over na gaan denken. Haast automatisch liep ik voor de zoveelste keer naar de mirador. Onderweg heb ik foto's genomen en dat maakte me al wat rustiger. Aangekomen bij de Mirador had ik voor het eerst uitzicht op het Alhambra in het donker en ook dan is het heel erg mooi. Ik heb daar even gezeten en dacht aan Elisa die had verteld dat ze daar heel dichtbij woonde. Ik stuurde haar een smsje of ze het leuk zou vinden als ik langs zou komen. Ik kreeg geen antwoord en begon weer aan de afdaling. Ik kwam een hele hoop mooie straatjes tegen en heb veel tijd genomen om foto's te maken. Ze zijn niet allemaal gelukt, want mijn camera begint af te takelen. Ik weet niet wat er aan de hand is, maar het lijkt of hij er steeds meer moeite mee heeft om scherp te stellen. Tijd voor een echte. En toen kreeg ik ineens toch een smsje van Elisa en ik was gelukkig nog vrij dichtbij. Haar vriendje, de Colombiaan (ben ik toch ineens zijn naam kwijt) kwam me oppikken op straat, want ik wist niet precies waar het was. Ik volgde hem op een aardedonkere trap en kwam binnen in een heel gezellig knus mini-appartementje. Elisa was aan het koken (ja, spaanse tijd) en zette een heerlijke pasta op tafel met drie vorken. Ik mocht dus ook mee eten en ik kreeg een lekker glaasje warme wijn, een soort glühwein, maar dan veel lekkerder. We aten en we praatten in het Spaans. Toen deden ze ineens het raam open en wat was het uitzicht: het Alhambra. Ze hadden gewoon het zelfde uitzicht als het meest touristische pleintje van heel Granada, maar dan helemaal voor zichzelf. En ze hadden nog een dakterras ook! Na het eten pakte de Colombiaan zijn gitaartje, de charango, en begon te spelen en te zingen. Elisa zong een paar woordjes mee en ik was publiek. Later kwamen er twee vrienden van hen langs en maakte voor ons allemaal een heerlijke bananenshake. We hebben ook nog even over Nederland gepraat, want de Colombiaan en de vriend, ik denk dat het een Peruaan is, waren erg geïnteresseerd in ons kleine (wiet) landje. Iets na twaalven besloot ik naar huis te gaan.

Woensdag was ik moe. Na school heb ik mijn huiswerk gemaakt. Ik heb een biografie van Anne Frank geschreven in het Spaans. De opdracht was: schrijf een biografie van een belangrijke vrouw uit je eigen land en gebruik daarbij de indefinido, de verledentijdsvorm die we die dag hadden geleerd. (Ik was de enige uit de klas die deze opdracht had gedaan.) En toen ik nog een uurtje had voordat ik weg moest om naar de film te gaan, viel ik in slaap. Helaas. Ik heb die avond, nadat ik weer wakker was geworden op mijn laptop twee Nederlandse korte films gekeken. Dat was ook leuk.

Donderdag ging ik eten met Tanja in mijn favo theehuis. Ik at weer Harira en deze keer ook de vegetarische couscous die erg lekker was. Tanja at Kip Tantoori met tomatensaus ipv tandoorisaus. Sommige gerechten doen ze daar toch niet helemaal goed. Had ik al verteld over mijn twee weken eerdere mousaka, zonder aardappelen en aubergine, maar mèt spinazie en lasagna? Hele vreemde mousaka was dat, maar wel lekker. Na het eten maakten we een spontane wandeling die misschien wel twee uur heeft geduurt. Weer nieuwe straatjes ontdekt in het Albaicin en het uitzicht was dit keer weer schitterend met wolken en de ondergaande zon die de randjes van de wolken goud maakte. Tot slot namen we nog een drankje en een tapa en gingen toen naar huis.

Vrijdag ben ik naar een Flamencovoorstelling geweest. Het was schitterend! Ik zal daar de volgende keer meer over vertellen, want ik ben in slaap aan het vallen nu.

ZZZzzzzzz...